De Muur

De Muur van Geraardsbergen is een helling en straat op de Oudenberg in de Belgische stad Geraardbergen. De Muur, ook gekend als de Muur-Kapelmuur, is een begrip als voorlaatste helling in de wielerwedstrijd de Ronde van Vlaanderen. Hoogteverschil 92 meter, lengte 1075 meter, gemiddelde stijging 9.2%, maximaal 19.8%. Op De Muur is menig wielerdroom ruw verstoord en heeft een enkeling getriomfeerd. In april 2010 Fabian Cancellara nog. Hij mag zich voortaan 'Flandrien' noemen. De Zwitserse krachtpatser rekende in de finale van de Ronde van Vlaanderen af met de Belgische topfavoriet Tom Boonen. Een tempoversnelling door Cancellara (al dan niet met hulpmotor..) op De Muur van Geraardsbergen was 'Tommeke' te gortig. Ik heb hier ook een Muur gevonden. In Montreal. Een klein, dorpje aan de voet van de Pyreneeën. Montreal, rijst op uit het dal van de Aude, met aan de ene kant Montagne Noir en aan de andere kant de uitlopers van het hooggebergte met Bois de las Mounjos (420m) de hoogste nabij gelegen top. Daarna gaat het - bij Montreal - stijl naar beneden. Tot ca 100m ter hoogte van het Canal du Midi. Vanuit ons vakantieadres in Cailhau loopt een landbouwweggetje dat slopend heuvel-op-heuvel- af naar Montreal loopt. Stijgingspercentages van 8% komen hier voor, met een enkele 10% kort voor Montreal. Daarna gaat het lekker bergaf. Tot aan Montreal. Daarna is het afgelopen met de pret. Montreal is in 2008 al eens de aankomstplaats geweest van een etappe in de Tour Feminin. En La Grande Boucle komt hier zo nu en dan langs. Voor het eerst in 1947. De 14 etappe van de 24e Tour de France en eerste na de Tweede wereldoorlog liep van Carcassone naar Luchon in de Pyreneeën. Meteen vanaf het begin nam de 21-jarige Fransman Albert Bourlon de leiding. en dat bleef zo. Hij reeds liefst 253 kilometer (dat waren nog eens lange etappes!) alleen op kop. Nadien is dat nimmer meer vertoond. Ook hij passeerde Montreal, zij het aan de noordzijde, een makkie dus, want daar is het slechts een procent of 4-5 gedurende een vele kilometers. Kennelijk heeft het er bij Albert flink ingehakt, want op zijn palmares prijkt alleen deze 14e etappe in de Tour de France naast het ereschavot van de klassieker Parijs-Bourges dat hij in hetzelfde jaar wist te bereiken. Daarna nooit meer wat van gehoord. Overigens leeft de solorijder Bourlon nog steeds, 94 inmiddels. In 1981 kwam De Tour weer in de buurt van Montreal. Echter hield de karavaan toen halt in Carcassone. jammer, want het ging op 29 juni 1981 om een ploegentijdrit die door de fameuze en onverslaanbare TI-Raleigh werd gewonnen. met deze winst werd Gerrie Knetemann voor de vierde opvolgende dag in het geel gehezen. Wat had ik graag in de wielsporen van deze legendarische wielrenner gereden! In 2006 notabene op Quartorze Juillet kwam het Peloton weer langs de heilige berg. het gaat om de 12 etappe van Luchon naar Carsonne, de omgekeerde route dus uit 1947. De etappe staat te boek als heuvelrit. ja, dan je de koekoek! Het peloton naderde De Berg vanuit het westen, tja en dat is weliswaar best een hele kluif, maar niets vergeleken met de route over de zuidzijde. Overigens won Jaroslav Popovitsj van Discovery Channel (de ploeg zonder Amstrong, want in 2006 gestopt) deze etappe. De Ronde in 2006 werd gewonnen door Floyd Landis, oud ploeggenoot van Armstrong en in 2006 rijdend voor Phonak), maar omdat hij na de 17e etappe positief testte op het gebruik van testosteron, en ook de contra-expertise positief was, werd hij geschrapt als winnaar en ging de eindzege naar de Spanjaard Oscar Pereiro. Floyd hakt inmiddels flink om zich heen en beschuldigt Lance Amstrong van dopinggebruik, meineed en wat al niet. Echt vrienden worden die twee niet meer. 2010. Zomer 2010. De hete zomer van 2010. Volgens de thermometer is het 34 graden in de schaduw. Ik voel mij opgesloten in een hogedrukpan. Zolang het bergaf gaat en de wind langs mijn kop waait gaat het wel. Maar de afdalingen worden op deze landbouwweg rap gevolgd door beklimmingen. Downhill haal ik de 46-48 km/uur. Lekker. Maar zodra het diepste punt van de afdaling is bereikt, gaat het meteen bergafwaarts met de snelheid, zo te zeggen. Schakelen. Buitenblad (50) naar middenblad (39), achter naar 15, 16, 17, 19, in rap tempo. Shit nog te zwaar. Staan! Dat gaat beter, maar niet voor lang. Binnenblad (30), 21 achter dat gaat goed. 8%. Ik ben nu al kapot. En De Muur komt nog! Afdaling. Buitenblad, meteen 15 achter, 13. De 12 krijg ik er niet eens op, we gaan alweer omhoog. Middenblad etc. Gelukkig komt aan alle pret ook hier gauw een eind en komt Montreal in zicht. Achter de heuvel, bij de splitsing naar Montclar. Alles begint hier met 'mont', heuvel op , heuvel af. Uitgeput bereik ik de top, schakel fluks groot voor en klein achter, want er volgt een afdaling van ca 2 kilometer. Kan ik mooi op adem komen, bij snelheden die tegen de 50km/uur gaan. Ik nader Montreal vanuit het zuiden. Hier is geen keuze, je moet wel omhoog, terug is ook geen optie meer. Bij de dorpsgrens begin ik aan de beklimming, een flauwe bocht naar rechts en daar is de hel. recht voor mij. Ik word gebraden, bij 14km/uur, 12, 10, 9,5...dit is het steilste deel denk ik. Ik heb nog één tandwiel over: de 25. Ik bewaar 'm want je weet maar nooit. Drinken. Shit, als ik drink raak ik buiten adem. Snel dus, slokje voor slokje. 8km/uur. Ik bevind me nu voor de bocht naar links, het dorp in. Het asfalt ruikt, plakt aan mijn banden, ik zit er met m'n neus bovenop, zie alleen asfalt, het lijkt wel of ik stil sta, of alles stil staat net een vertraagde film. Iemand zegt iets tegen mij, een boer voor zijn garage. Ik versta 'm niet. Ik wil wat terug zeggen, weet alleen niet wat, kan ook niks meer zeggen. Misschien waarschuwt hij mij wel, 'stop: daarachter begint de hel!' Of zoiets. Geen idee. Ik heb überhaupt geen idee, ik denk niet meer. Ik peddel. Gaan, gaan, gaan. Ik schakel naar de 25, m’n laatste. 30/25. 7km/uur. Als het nu langzamer gaat, val ik om. 16%. Gaan, gaan, gaan. Adem in en uit, uit. In en uit, uit. Hmm, ‘t gaat wat makkelijker nu. Staan! Nee, zittenblijven. Henk Lubberding heeft mij ooit geleerd om te gaan staan. Met een groot mes vóór. Doe het dan! Dat was op de Posbank, vergeleken met hier een makkie. Pffft De Posbank, stelt niks voor. Ga dan staan, man! Ik schakel middenblad en ga staan. ’t Werkt! Dit gaat stukken beter. Die masterclass van de Grote Meester Lubberding, die er in 1981 ook bij was hier in Montreal, heeft toch gewerkt. Gelukkig maar. Ik bereik een stukje valsplat en kan even op adem komen. Ik zie de laatste bocht. Links gaat naar het lokale kantoor van de Gendarmerie Nationale, dat loopt dood. Rechts is De Muur. 19%. Nog gauw een slokje, een galgenslokje. Ik laat de versnelling staan op 39/15 en schakel op naar 13, één tikje terug en ik ga staan. Ik sta en blijf staan. ik sta, sta, sta en ik zit. Binnenblad! Tak, tak, tak, de 21. Gered. 8km/uur, 7,5...'Alez, alez, alez!' Roept een lachende dorpsbewoner mij vanuit zijn vensterbank toe. Hij roept zijn vrouw erbij. Ik zie alleen nog asfalt, heb zweet in mijn ogen. Voel nu dat ik benen heb, scherpe messen snijden door mijn bovenbenen. Ik moet en ik zal. Adem in en uit, uit. Nog 50 meter. Trekken, trappen, halen, 30, 20, 10, 5, ik ben er! Ik heb het gehaald. Ik heb De Muur van Montreal genomen, te grazen genomen, geflikt, een poepie laten ruiken, ha! En ik ben kapot. Hartslag 160, mijn maximum. Uitgeput stop ik in de schaduw van een plataan, tegenover de boulangerie en hijg uit. De vrouw van de bakker, knikt vriendelijk. Ze kent mij inmiddels wel, van ieder ochtend cinq pain de campagne, croissants en pain de raisin. Pffui...zo, dat was een beste klim. Ik sta te trillen. Maar ik heb 't toch maar geflikt. Fluitend neem ik de afdaling aan de westzijde en dender met dikke 60km/uur over de D119 naar richting La Force. Dit pakt niemand mij meer af. Morgen weer!

Riblon

Wat een prachtige dag was het gisteren. De etappe van Revel naar AX-3 Domaines. Precies door het gebied waar we op vakantie zijn. Aude. Dus vroeg op, want de wegen worden hier zonder pardon of excusez moi, afgesloten. Via een sneaky landweggetje kwamen we prima uit op de D12. Even voorbij Villefort en vóór St. Jean de Paracol. Een vriendelijke Gendarme was behulpzaam om zelfs nog een hek aan de kant te schuiven zodat de auto in de schaduw van een boom kon staan. Verder een handjevol Franse buurtbewoners, die er een grote picnic van maakten. Wij ook. Per slot waren we al om 1100 uur geïnstalleerd en de Karavaan zou pas om 1235 uur verschijnen en de eerste renners op z'n vroegst om 1405 uur. Natuurlijk de radio vergeten, zodat we het zonder Wereldomroep moesten stellen, maar gelukkig hadden we de GSM van Vincent nog, die juist dit weekeinde van KPN gratis Internet had aangeboden gekregen. Dus ta-ha-ha-haaa, Radio Tour de France, maar dat bleek een ringtone, want de uitzending begint pas om 1400 uur. Dus deden we ons tegoed aan de website. En dus wisten we dat er een kopgroepje was, en die had er flink de sokken in. De Karavaan was weer leuk, hoop hebbedingetjes gekregen die we thuis wel weer weggooien. Op één zeer fraai wielershirt van Caisse d'Eparange na, die houd ik natuurlijk. Snel nog even naar het thuisfront door geësemest waar we zo'n beetje staan ('naast een paar mensen met gele petjes...', enfin..) en het Grote Wachten begon. Persauto's, helikopters en fotografen verraadden dat de boel in aantocht was, en jawel hoor daar kwam het spul aan. Geen geluid. Je hoort die renners niet, alleen het getik van de derailleurs in die enorme ruimte. En weg zijn ze. Wie? Wie waren het? Geen Raborenner gezien, en daar kwamen we natuurlijk voor. Gesink op z'n minst. Of anders Menchov. Herkende ik Le Mevel? Ik zag het wit van Francaise des Jeux. Op het schermpje van mijn Canon werd ik niet veel wijzer. Maar wacht even nummer 89. Dat is Riblon. Wie? Riblon! In La Dépêche Du Midi staat Christophe Riblon te boek als Duitser! Op plaats 29 achter zijn kopman Le Mevel (die ik verleden jaar in het criterium van Quillan van nabij heb meegemaakt - zie de blog daarover). Maar Christophe is toch echt een Fransman, kennelijk in eigen land ook niet zo bekend! En nog een hele goeie klimmer ook en op kop van de eerste Pyreneeen-etappe. Dus, was de conclusie, die wordt straks wel bijgehaald door Gesink. Want die had slechts 8 minuten achterstand. Zo bleek, want daar kwam hij al aan. Ik zie 'm door mijn telelens. Snel een foto en daarna: GESINK! Hij keek even op. Zo'n aanmoediging is natuurlijk veel beter dan een plens water in zijn gezicht. Thuisgekomen zagen we de finale, waarin Gesink een hoofdrol had natuurlijk, samen met Menchov. We werden nog getracteerd op een lachwekkend surplace steekspel tussen Schleck en Contador. En zagen Riblon winnen. Wie? Riblon, die naam vergeet ik nooit meer. Rechts op de foto Riblon, links naast hem Vaugrenard en geheel buiten Zabriskie. Achter Riblon rijdt Thomas van Sky.

Okay!

Alles kits. Alles okay hier. Vanmorgen eerst een flink eind gefietst. We hebben nog een keer de klim bij Montreal/Aude gedaan, voor mij zeer zwaar. Voor Vincent een makkie. Maar ja, hij heeft ca 25kg minder omhoog te trappen. We hadden vandaag bijna 300 hoogtemeters te pakken. Niet echt opzienbarend, maar toch. Een zondagje op de Veluwe levert ca. 50 meter op. Ik bedoel maar. Via een copieuze lunch bij Le Bistro Fruit aan de Place Marcou in Le Cite, Carcassonne (ik kan de Cassoulet Saucisse aanbevelen: worstjes én eendeborst! Ook de Salade Magret was erg goed. Eén en ander door de dames afgeblust met een rosé van een onbekend doch bijzonder smakelijk merk en natuurlijk 1664 voor de heren, twee stuks elk want op één been kun je niet lopen). Vervolgens met het hele spul (6 personen, wat ben ik blij met onze 807) naar de Kart racebaan bij Salvaza, het vliegveld van Carcassonne. Twee heats in een 270cc kart bij 30 graden! Het blijft een leuke sport. Keihard met 70km/uur de bocht in, remmen, gas erop, tegensturen, en maar hopen dat het goed komt. Prachtig! Genieten geblazen dus. Net als van de BBQ op het terras van onze villa. Als dit geen vakantie is, dan weet ik ook niet meer!

Morgen naar de Col des Tougnets, om 1000 uur weg, zodat we ruim - heel ruim - op tijd zijn voor de Tour die er om 1430 uur passeert. Dat wordt een lange, leuke picnic. Daarover morgen meer.

128 km/uur

Best mooi hier. Departement Aude (Languedoc). Aan de voet van de Pyreneeen. Ik heb al de nodige kilometers weggetrapt hier. Wat opvalt is het groeiend aantal fietsers. Vandaag toch zeker een man of 7 geteld en een man/vrouw combi op een tandem (NB op totaal verlaten wegen). En allemaal even zwaaien, net als de motorboys. Grappig. Wat je hier niet moet doen is omstreeks 1400 uur (het heetst van de dag) gaan touren. Het asfalt begint dan te smelten, en aangezien er overal scherpe steentjes liggen, blijven die dus aan je banden plakken. Gelukkig heb ik Vittoria Rubina Pro's (kevlar) en die zitten echt onder de gaatjes en sneetjes. Ik rijd met 9Bar. Keihard dus. In Limoux voor het eerst een heus fietspad gezien, niet gebruikt overigens, want te laat in de gaten, maar het lag er toch maar. Op de meeste wegen raast het verkeer met 90-100 km/uur langs je heen. Opletten dus. Maar op de D-wegen (wit en geel, niet de rode) gaat het allemaal prima. Het glooit en meandert door het land, soms erg stijl (Montreal 19%) en soms kilometers lang bergaf (die bergen moet je overigens wel eerst op..). Overigens rijd ik hier 1:10. Een liter water op 10 kilometer, als de temperaturen boven de 34C komen. 's Ochtends bij temperaturen rond 25 valt het natuurlijk allemaal wel mee. M'n Garmin raakt bij hoge temperaturen overigens volkomen van slag. Vandaag ben ik niet boven de 45 km/uur gekomen, maar 'meneer' zegt doodleuk dat ik 128km/uur heb gereden (zie foto). Niet slecht voor een amateurtje... De rest klopt wel. Gemiddeld rijden we hier tussen 21-25 km/uur. Zeker op bochtige wegen ligt de snelheid laag. Let wel, overal ligt hier grind op de wegen, en bij hoge temperaturen laat het asfalt los. Steijger doet dan rustig aan. Bergop is het hard werken. Hier geen klimmetjes a la Boshuis Drie, maar vele slopende kilometers bergop. Devies: klein verzet. Gaat niet hard, maar je komt er wel. En je zoon in toom houden natuurlijk, want die wil iedere berg zo hard mogelijk op, en af. Ik zelf ben nog niet sneller gegaan dan 61km/uur, op een fraai stuk op de D119 tussen Montreal en Fanjeaux. Mooi parcours waar de 6e etappe van de Tour de l'Aude Feminin ook langs kwam, met twee Nederlandse teams!) Ook mooi: langs (of in de buurt van) het Canal du Midi. Langs het Canal loopt een eeuwenoud jaagpad, dat niet echt geschikt is voor een Cannondale racefiets (echter ideal als track voor de ATB, maar die hebben we dit keer niet meegenomen). Volgende week komt de Tour hier langs. Ook leuk. Daarover een volgende keer. Morgen even geen fietsen (er wordt onweer voorspeld en dat is hier altijd meteen van dik hout). Misschien even naar de Decathlon enkele vergeten onderdelen halen. We zien wel.

Nummer 3016

Zaterdag 3 juli. Dan is het zover. Le Tour de Rotterdam. Dan begint eindelijk de Tour de France. Steijger heeft startnummer 3016. Samen met mijn Wielertoerclub-vrienden rijd ik de 95km route Rotterdam- Hellevoetsluis-Rotterdam. Alles lekker vlak. Na Rotterdam reizen we af na de Pyreneeen. Nergens lekker vlak. Heerlijk. Vooral bergaf...

De komende tijd deze blog vooral over wielrennen.

Dit mag niet

Vier politieke partijen in Zeewolde hekelen de VVD omdat de VVD kritische vragen heeft gesteld over een in de ogen van de VVD fout besluit van het College (PvdA/Gl, CDA en CU). De VVD wordt verweten het onderwerp Inloophuis in de verkiezingscampagne te brengen. En dat is niet betamelijk, vinden de vier (het college aangevuld met Leefbaar Zeewolde). Het gaat hier echter om een actueel politiek onderwerp, waar de VVD een mening over heeft. Die mening staat hieronder. De vier partijen willen kennelijk dat er tijdens een verkiezingscampagne geen actuele politieke onderwerpen meer mogen worden besproken. Raar en verwerpelijk natuurlijk, het politieke werk gaat immers gewoon door. Persbericht met mening van de VVD fractie: Onbegrip over houding College VVD Zeewolde boos op Gemeente over inloophuis kankerpatienten Zeewolde, 22 Februari 2010 /EZPress/ - De fractie van de VVD Zeewolde heeft met verbijstering kennis genomen van het standpunt van het College van B&W van de Gemeente Zeewolde met betrekking tot het inloophuis voor (ex-) kankerpatiënten. Het College verwijst de stichting Zeewolde Gestrikt naar een industrieterrein om daar een inloophuis te vestigen. Hiermee wordt Zeewolde de enige gemeente in Nederland die niet beseft dat een dergelijke voorziening JUIST in een woonwijk moet liggen. Niet alleen omdat er een huiselijke sfeer uitgestraald moet worden, maar zeker ook vanwege de bereikbaarheid en de laagdrempeligheid die zo een inloophuis moet hebben. De VVD Zeewolde wijst de stellingname van het College met kracht van de hand, en roept het College op om een heroverweging te doen en alsnog dit prachtige initiatief te steunen. De Woningcorporatie, Woonpalet, heeft haar medewerking toegezegd. Waar blijft dit College, die zo hoog opgeeft over haar sociale insteek ?? De fractie van de VVD heeft hier inmiddels al vragen over aan het College gesteld en vertrouwt op een goede afloop in deze. //Einde bericht Bron: VVD Zeewolde Dit is een origineel persbericht. EZPress® News Distribution BV. http://www.ezpress.eu/

Waanzin!

Toch maar eens een tegengeluid laten horen op al die linkse hobby's hier in Zeewolde. Veel reacties op gekregen, positief wel te verstaan. Deze wil ik u niet onthouden, een cri de ceour van velen: "Ooit stonden er bordjes 'Kernwapen Vrije Gemeente' aan de rand van gemeenten waarin socialisten/communisten en pacifisten nauw samenwerkend probeerden om rond het dorpsplein een heilstaat te stichten; tegenwoordig komt dat dwaze gedrag uit de hoek van socialisten/groenen en dierenliefhebbers, die denken dat het gemeentelijk leven verbetert als er een eigen klimaatbeleid en ontwikkeling worden gestimuleerd in combinatie met een lokaal energiebeleid (en straks natuurlijk ook gemeentelijke opslag op de kilometerheffing). Goed om een hardop 'Waanzin!' tegen dit soort ideologische kabouterpraat te roepen; dat durven te weinigen onder in de verstikkende politiek-correcte deken die over ons is komen te liggen." Leesbare versie nodig? Stuur mij een mailtje cees@zeewoldevvd.nl

Connexxion

Ach ja Connexxion. Typisch voorbeeld van een bedrijf dat de slag van bureacratische organisatie naar een klantgerichte organisatie nog totaal heeft gemist. Wat een ramp! Dat bedrijf is telefonisch volstrekt onbereikbaar en de website is nauwelijks actueel. Daardoor wachten velen dikwijls vergeefs op de bus, vooral als het mooie weer het even laat afweten. De oplossing is zo eenvoudig: stel een sms-alert in! De reiziger kan op de website zijn/haar gsm-nummer intypen plus postcode en buslijnnummer en klaar. Zodra er vertraging is of een bus uitvalt of wat dan ook, krijg je automatisch een sms. Mobile messaging heet zoiets. Handig, klantvriendelijk en niet duur. Enfin, de ergenis over Connexxion is inmiddels dermate groot dat het verstandig lijkt om bij de volgende concessieronde voor het OV in Flevoland - volgens mij volgend jaar al - eens niet te letten op de financiele aspecten alléén, maar vooral kwaliteit en service van doorslaggevend betekenis te laten zijn.